នាពាក់កណ្តាលឆ្នាំ១៩៤១ ក្រោយពីទទួលបរាជ័យមិនអាចឈ្លានពានកាន់កាប់ប្រទេសអង់គ្លេស ហើយក៏មិនអាចបង្ខំឲ្យអង់គ្លេសចូលមកចរចាចែកអំណាចគ្នាគ្រប់គ្រងអឺរ៉ុបបាន ហ៊ីត្លែរ ក៏បានផ្អាកសកម្មភាពយោធានៅអឺរ៉ុបខាងលិច ហើយងាកទៅរកអឺរ៉ុបខាងកើតវិញម្តង។ គោលដៅរបស់អាល្លឺម៉ង គឺចូលឈ្លានពានសហភាពសូវៀត។
តាមការពិត នៅមុនពេលសង្រ្គាមលោកលើកទី២ចាប់ផ្តើមផ្ទុះឡើង ហ៊ីត្លែរ និង ស្តាលីន បានព្រមព្រៀងសហការគ្នា និងបែងចែកដែនឥទ្ធិពលគ្នា តាមរយៈការចុះសន្ធិសញ្ញាមិនឈ្លានពានគ្នា កាលពីខែសីហា ឆ្នាំ១៩៣៩ ពោលគឺនៅតែប៉ុន្មានសប្តាហ៍ប៉ុណ្ណោះ មុនពេលអាល្លឺម៉ង់ចូលឈ្លានពានប៉ូឡូញ។ នៅខែកញ្ញា នៅពេល ហ៊ីត្លែរ បញ្ជូនទ័ពចូលឈ្លានពានប៉ូឡូញពីទិសខាងលិច កងទ័ពរបស់ ស្តាលីន ក៏វាយលុកមកលើប៉ូឡូញចូលតាមទិសខាងកើតដែរដូចដែរបានរៀបរាប់ពីខាងលើ។
ជាការពិតទៅ សហភាពសូវៀតក្នុងសម័យកាលដែលមានសង្គ្រាមលោកលើកទី២ ក៏មិននូវស្ងៀមស្ងាត់នោះដែរ នៅក្រោយពេលចូលលុកលុយប្រទេសប៉ូឡូញរួចមក សហភាពសូវៀត ក្រោមការដឹកនាំដោយ ហ្សូសេហ្វ ស្តាលីន ក៏បានបញ្ជាកងទ័ពរុស្សីចូលឈ្លានពានលើសាធារណរដ្ឋឡេតតូនី អេស្តូនី និងលីទុយអានីទៀតផង ស្របពេលដែល ហ៊ីត្លែរ ដែលជាសម្ព័ន្ធមិត្តរបស់ខ្លួនកំពុងជាប់ដៃវាយជាមួយបារាំង និងអង់គ្លេស។ នៅពេលនោះ ទឹកដីមួយផ្នែកធំរបស់ប្រទេសហ្វ្រាំងឡង់ និងទឹកដីមួយផ្នែកទៀតនៃប្រទេសរ៉ូម៉ានី ក៏ត្រូវបានកងទ័ពរុស្សីឈ្លានពានដាក់បញ្ចូលជាទឹកដីនៃសហភាពសូវៀតផងដែរ។
F សម្ព័ន្ធមិត្តចតុភាគី (អាល្លឺម៉ង់-អុីតាលី-ជប៉ុន-សហភាពសូវៀត)៖ នៅចុងឆ្នាំ១៩៤០ ហ៊ីត្លែរ បានចេញបញ្ជាអោយមេទ័ពអាល្លឺម៉ង់រៀបចំគម្រោងការណ៍ឈ្លានពានសហភាពសូវៀត ក៏ប៉ុន្តែក្នុងពេលជាមួយគ្នា ហ៊ីត្លែរ បានព្យាយាមទាក់ទាញស្តាលីន អោយចូលរួមក្នុងបក្សសម្ព័ន្ធត្រីភាគី រួមជាមួយនឹងអុីតាលី និងជប៉ុន ដើម្បីបង្កើតជាបក្សសម្ព័ន្ធចតុភាគីអាល្លឺម៉ង់-អុីតាលី-ជប៉ុន-សហភាពសូវៀត។ ស្តាលីន ក៏ដឹងអំពីចេតនារបស់ ហ៊ីត្លែរ ដែលចង់លេបយកទឹកដីសហភាពសូវៀតដែរ។ ក៏ប៉ុន្តែ ស្តាលីន គិតថាការចូលក្នុងបក្សសម្ព័ន្ធជាមួយហ៊ីត្លែរយ៉ាងហោចណាស់ក៏អាចបញ្ចៀសសង្រ្គាមជាមួយអាល្លឺម៉ង់បានមួយរយៈដែរ ដើម្បីទុកពេលឲ្យសូវៀតអាចពង្រឹងកម្លាំងទ័ពទុកទប់ទល់នឹង ហ៊ីត្លែរ។
នៅខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៤០ ស្តាលីនក៏បានបញ្ជូនរដ្ឋមន្រ្តីក្រសួងការបរទេស អោយទៅចរចាជាមួយអាល្លឺម៉ង់អំពីការចូលក្នុងបក្សសម្ព័ន្ធ ហ៊ីត្លែរ ។ នៅពេលបើកកិច្ចចរចា រដ្ឋមន្រ្តីការបរទេសអាល្លឺម៉ង់បានប្រាប់ទៅសមភាគីសហភាពសូវៀតថា បើមើលទៅលើស្ថានភាពយោធាបច្ចុប្បន្ន បក្សសម្ព័ន្ធត្រីភាគីប្រាកដជានឹងទទួលជោគជ័យក្នុងសង្រ្គាមលោកលើកទី២នេះ គ្រាន់តែមិនដឹងថាតើជោគជ័យនេះនឹងមកដល់ឆាប់ប៉ុណ្ណាតែប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះ វាល្មមដល់ពេលដែលប្រទេសមហាអំណាចទាំង ៤ (អាល្លឺម៉ង់ -អុីតាលី-ជប៉ុន និងសហភាពសូវៀត) ត្រូវធ្វើការបែងចែកគ្នា ដើម្បីត្រួតត្រាពិភពលោក។
នៅក្នុងសេចក្តីព្រាងនៃកិច្ចព្រមព្រៀងដែលអាល្លឺម៉ង់ដាក់លើតុចរចាជាមួយសហភាពសូវៀត ប្រទេសទាំង៤ ត្រូវបន្តកាន់កាប់ទឹកដីដែលខ្លួនកំពុងកាន់កាប់បច្ចុប្បន្ន ហើយអាចធ្វើការឈ្លានពានវាតទីពង្រីកទឹកដីទៅតាមទិសដៅរៀងៗខ្លួន គឺអាល្លឺម៉ង់ នៅអាហ្វ្រិកប៉ែកកណ្តាល អុីតាលី នៅអាហ្វ្រិកខាងជើង និងខាងកើត ជប៉ុន នៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍ ចំណែកសហភាពសូវៀត នៅតំបន់អាស៊ីកណ្តាលចាក់ចុះទៅទិសខាងត្បូងសំដៅទៅមហាសមុទ្រឥណ្ឌា។ សំណើនេះមិនត្រូវបានសហភាពសូវៀតទទួលយកទាំងស្រុងនោះទេ ដោយ ស្តាលីន បានទាមទារអោយ ហ៊ីត្លែរ កំណត់អោយបានច្បាស់លាស់ អំពីការបែងចែកដែនឥទ្ធិពល នៅក្នុងតំបន់អឺរ៉ុបខាងកើត ជាពិសេស ប្រទេសហ្វាំងឡង់ ប៊ុលហ្ការី និងរូម៉ានី ដែលអាល្លឺម៉ង់ និងសហភាពសូវៀតកំពុងតែប្រជែងគ្នាកាន់កាប់។ ស្តាលីនបានផ្ញើសេចក្តីព្រាងកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីមួយជាសំណើតបទៅហ៊ីត្លែរវិញ ក៏ប៉ុន្តែ ហ៊ីត្លែរមិនឆ្លើយតប ហើយការចរចាបង្កើតបក្សសម្ព័ន្ធចតុភាគីក៏ត្រូវជាប់គាំង។
ទីបំផុតនៅថ្ងៃទី២២ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៤១ កងទ័ពអាល្លឺម៉ង់បានវាយលុកចូលសហភាពសូវៀត ក្នុងប្រតិបត្តិការដែលអាល្លឺម៉ង់ដាក់ឈ្មោះថា “Barbarossa” ដោយធ្វើអោយ ស្តាលីន មានការភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង។ ប្រតិបត្តិការឈ្លានពាននេះ ត្រូវបានគេចាត់ទុកជាប្រតិបត្តិសឹកសង្គ្រាមធំបំផុតមួយក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រសង្គ្រាមនាអំឡុងស.វទី២០។ ទាហានអាល្លឺម៉ងសរុបប្រមាណ ៣លាននាក់ ចែកចេញជា ១៤៧កងពល រថក្រោះអាល្លឺម៉ងប្រមាណ ៤០០០គ្រឿង យន្តហោះ និងឧទ្ធម្ភាចក្រប្រមាណ ៥០០០គ្រឿង បានបើកការវាយប្រហារចូលទៅកាន់សហភាពសូវៀត។ ដោយសារមិនបានត្រៀមខ្លួនទុកមុនបានល្អ កងទ័ពសហភាពសូវៀតមាននៅជួរសមភូមិមុខត្រូវបានចុះចាញ់គ្រប់ទិសទី និងបានធ្វើការដកថយជាលំដាប់។
ត្រឹមរយៈពេលប្រហែល ១ខែប៉ុណ្ណោះ កងទ័ពអាល្លឺម៉ង បានវាយលើសហភាពសូវៀត អោយដកថយចម្ងាយប្រមាណ ២៤០០គីឡូម៉ែត្រ ពោលគឺវាយលុកទៅដល់ទីក្រុងម៉ូស្គូតែម្តង។ ក៏ប៉ុន្តែមិនយូរប៉ុន្មាន រដូវត្រជាក់ក៏ឈានចូលមកដល់ ហើយកងទ័ពអាល្លឺម៉ង់ដែលនៅឆ្ងាយពីមូលដ្ឋាន ហើយមិនមានសម្ភារៈគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីប្រឈមមុខនឹងអាកាសធាតុត្រជាក់នៃរដូវរងារនៅសហភាពសូវៀតក៏ចាប់ផ្តើមធ្លាក់ចុះខ្សោយ ហើយត្រូវបានកងទ័ពរុស្ស៊ី ដែលជាម្ចាស់ស្រុកវាយទប់ជាប់មិនអោយចូលកាន់កាប់ក្រុងម៉ូស្គូបានឡើយ។(នៅមានត)
russia ukraine russian