គ្រាន់តែមើលលើអ្វីដែលអ្នកធ្វើ និងនិយាយ ក៏អាចដឹងបានហើយថា អ្នកឆ្លាត ឬក៏ល្ងង់
១. ហេតុអ្វីត្រូវឈ្លោះប្រកែកគ្នា?
មនុស្សឆ្លាតពិតប្រាកដ គេមិនដែលចំណាយពេលទៅឈ្លោះប្រកែកជាមួយអ្នកណាទេ។ ព្រោះតាមពិត ការឈ្លោះប្រកែកគ្នាទាំងអស់ គឺកើតចេញពីបញ្ហានៃទំនាក់ទំនង។
ការប្រាស្រ័យទាក់ទងរវាងមនុស្សទៅមនុស្ស ដែលជាដំណើរការនៃការកែសម្រួល និងឌិកូដសញ្ញាព័ត៌មាន។ ដោយសារភាគីទាំងពីរមានគោលជំហរ កាលៈទេសៈ បទពិសោធន៍ វប្បធម៌ជាដើម ដែលមាភាពខុសៗគ្នា ដំណើរការនៃការឌិកូដសញ្ញាព័ត៌មានខាងលើ ពិបាកនឹងបញ្ចៀសខ្លាំងណាស់។
លទ្ធផលនៃ "ការយល់ខុស" នេះ គឺវានឹងនាំឱ្យមានការយល់ច្រលំ ការដំណើរការព័ត៌មានជាបន្តបន្ទាប់ ដូច្នេះកាន់តែមានការភ័ន្តច្រឡំ ធ្វើឱ្យមានកំហុសកើតមាន។ ក្រោមមនសិការ យើងច្រើនតែមានចិត្តចង់ប្រយ័ត្នអ្នកដទៃមើលស្រាល ឬបដិសេធយើង។ មិនថាយើងជានរណានោះទេ យើងទាំងអស់គ្នារំពឹងថាអ្នកខាងក្រៅនឹងទទួលស្គាល់យើង ដែលនេះក៏ជាប្រភពជម្រុញទឹកចិត្តឱ្យយើងមានភាពវិជ្ជមាន និងខិតខំប្រឹងប្រែងផងដែរ។
ពេលមានការឈ្លោះប្រកែកគ្នាក្នុងគោលបំណង «ទម្លាក់» អ្នកម្ខាងទៀត យើងនឹងវាយប្រហារអ្នកដទៃដោយសីលធម៌។ ហើយបន្ទាប់មកបញ្ហាគឺលែងជា "ភាគីពីរ អ្នកណាត្រូវ អ្នកណាខុស" ប៉ុន្តែបានធ្វើឱ្យប្រសើរឡើងទៅជា "សមរភូមិនៃបុគ្គលិកលក្ខណៈ និងសមរភូមិការពារបុគ្គលិកលក្ខណៈ" ។
ដូច្នេះហើយ នៅពេលដែលយើងឈ្លោះគ្នាដល់កម្រិតណាមួយ យើងលែងឈ្លោះដើម្បីបែងចែកថាអ្នកណាត្រូវ និងអ្នកណាខុស គឺគ្រាន់តែចង់ឈ្នះ ដើម្បីមុខមាត់តែប៉ុណ្ណោះ។
ម្យ៉ាងទៀត យើងត្រូវបានដឹកនាំដោយអារម្មណ៍របស់យើងផ្ទាល់។ ដូច្នេះហើយ ការឈ្លោះប្រកែកគ្នាក្លាយជាដំណើរការមួយ ដែលយើងតស៊ូជាមួយនឹងអារម្មណ៍របស់យើង។ ម្យ៉ាងទៀត សត្រូវពិតនៅពេលយើងឈ្លោះគ្នា មិនមែនជាគូបដិបក្ខទេ គឺជាអារម្មណ៍របស់យើង។
អារម្មណ៍ដែលលាក់ខ្លួននៅក្នុងខ្លួន គឺជាសត្រូវដ៏ធំបំផុតរបស់មនុស្សគ្រប់រូប។ អ្វីដែលគួរឱ្យខ្លាចបំផុតនោះគឺ នៅពេលដែលមនុស្សត្រូវបានគ្របដណ្ដប់ដោយអារម្មណ៍ នោះផ្នែកអាក្រក់នៃចិត្តរបស់ពួកគេ នឹងឆ្លៀតយកឱកាសនេះដើម្បីបង្ហាញខ្លួន។
នេះក៏ជាប្រភពនៃអាកប្បកិរិយាច្របូកច្របល់ជាច្រើន។ ហើយការរំជើបរំជួលមួយរំពេច ក៏បង្កឱ្យមានការសោកស្ដាយជាបន្តបន្ទាប់ពេញមួយជីវិត។ ប្រសិនបើពួកគេពិតជាមនុស្សឆ្លាត ពួកគេនឹងមិនដាក់ខ្លួនឯងនៅក្នុងស្ថានភាពនេះទេ។ ដូច្នេះហើយ នៅពេលដែលយើងខឹង ឆេវឆាវ ជាដាច់ខាត មិនគួរប្រញាប់ប្រញាល់ «តបត» ទប់ទល់ដោយរាប់ពីលេខ ១ ដល់ ១០ រួចបន្តទំនាក់ទំនង និងនិយាយគ្នាដោយហេតុផល និងសន្តិវិធី។
២. មនុស្សឆ្លាតនឹងមិនបញ្ចេញអាថ៌កំបាំងទាំងនេះតាមអំពើចិត្តឡើយ
- មនុស្សដែលអ្នកគិតថាគ្មានសមត្ថភាព
វាតែងតែមានមនុស្សអសមត្ថភាពនៅកន្លែងធ្វើការណាមួយ ហើយឱកាសគឺគ្រប់គ្នាដឹងថាពួកគេជានរណា។ ប្រសិនបើអ្នកមិនមានសមត្ថភាពក្នុងការជួយពួកគេឱ្យប្រសើរឡើង ឬបណ្ដុះបណ្ដាលពួកគេទេ វាគ្មានន័យអ្វីក្នុងការនិយាយអំពីភាពគ្មានតម្លៃរបស់ពួកគេនោះឡើយ។ ការវិនិច្ឆ័យដោយមិត្តរួមការងារដែលគ្មានសមត្ថភាព មិនធ្វើឱ្យអ្នកមើលទៅកាន់តែប្រសើរនោះទេ។ សូម្បីតែមតិរបស់អ្នកនឹងធ្វើឱ្យមិត្តរួមការងាររបស់អ្នកមានគំនិតអវិជ្ជមានចំពោះអ្នកទៅវិញ។
- ប្រាក់ចំណូលរបស់អ្នក
ឪពុកម្តាយរបស់អ្ន កប្រហែលជាចង់ដឹងអំពីលុយកាក់ដែលអ្នករកបានក្នុងមួយខែ។ ប៉ុន្តែនៅកន្លែងធ្វើការ បើអ្នកចេះតែនិយាយវាអាចនឹងបង្កបញ្ហាទៅវិញ។ មិនអាចមានភាពយុត្តិធម៌ក្នុងការបែងចែកប្រាក់ខែទេ ដូច្នេះការលាតត្រដាងប្រាក់ខែរបស់អ្នក ឱ្យមិត្តរួមការងាររបស់អ្នកបានដឹង គឺស្មើនឹងធ្វើឱ្យពួកគេច្រណែនតែប៉ុណ្ណឡ។ ដរាបណាមនុស្សដឹងពីប្រាក់ខែរបស់អ្នក អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកធ្វើនៅក្រុមហ៊ុនត្រូវបានចាត់ទុកថាខុសពីប្រាក់ចំណូលរបស់អ្នក។
ដូច្នេះហើយ វាតែងតែមានភាពទាក់ទាញក្នុងការផ្លាស់ប្តូរប្រាក់ខែគ្នាទៅវិញទៅមក ដើម្បីបំពេញការចង់ដឹងចង់ឃើញរបស់អ្នក។ ប៉ុន្តែនៅពេលនៃការលាតត្រដាង អ្វីៗនឹងមិនសាមញ្ញដូចអ្នកគិតនោះទេ។
- អ្នកស្អប់ការងាររបស់អ្នក
ការត្អូញត្អែរអំពីការងារនឹងធ្វើឱ្យអ្នកមើលទៅដូចជាមនុស្សអវិជ្ជមាន មិនមែនជាសមាជិកក្នុងក្រុមនោះទេ។ នេះធ្វើឱ្យសីលធម៌ក្រុមធ្លាក់ចុះ។ ថៅកែនឹងស្វែងរកមនុស្សថ្មីមកជំនួសយ៉ាងឆាប់រហ័ស។
- អ្វីដែលអ្នកធ្វើនៅក្នុងបន្ទប់គេង
មិនថាជីវិតក្នុងបន្ទប់គេងរបស់អ្នកគួរឱ្យរំភើបចិត្ត ឬ "មិនល្អទេ" ព័ត៌មាននេះមិនគួរបង្ហាញនៅកន្លែងធ្វើការឡើយ។ ប្រធានបទបែបនេះ ពេលខ្លះនាំឱ្យសើចក្នុងការិយាល័យ ប៉ុន្តែពិតជាមិនគួរប្រើឡើយ។ ឆ្លងកាត់បន្ទាត់នេះ អ្នកអាចទទួលបានកេរ្តិ៍ឈ្មោះមិនល្អ៕
ប្រភព ៖ បរទេស / Knongsrok
ព័ត៌មានថ្មីៗ
