Carlos Hathcock រហស្សនាម”អ្នកប្រមាញ់ស្លាបស”ផ្ដាច់ជីវិតទាហានយៀកកុងក្នុងសង្គ្រាមវៀតណាមមិនចេះតិចដោយប្រើជំនាញ Sniper
Carlos Hathcock ត្រូវបានគេដឹងថាបានផ្ដាច់ជីវិតទាហានសត្រូវជាផ្លូវការ៩៣នាក់ប៉ុន្តែម្ចាស់សាមីខ្លួនបានប៉ាន់ស្មានថាគាត់បានផ្ដាច់សម្លាប់ទាហានសត្រូវចាប់ពី៣០០ទៅដល់៤០០នាក់ឯណោះ។ ក្នុងសង្គ្រាមវៀតណាមទាហានលបបាញ់គេមិនដឹងចំនួនជាក់លាក់នោះទេ ខណៈដែលសង្គ្រាមដ៏សាហាវមួយនេះក៏មានលក្ខណៈស្មុគស្មាញបំផុតដែរ។ អញ្ចឹងហើយបានជាសង្គ្រាមនេះធ្វើឲ្យលោក Carlos Hathcock ក្លាយជាប្រមាញ់គ្មានសម្លេងដ៏អស្ចារ្យក្នុងសង្គ្រាមវៀតណាមហើយជាវីរបុរសម្នាក់ក្នុងជួរកងទ័ពអាមេរិកដោយខ្លួនឯងផងដែរ។
មានគេធ្លាប់ចាប់អារម្មណ៍សម្ដីគាត់ធ្លាប់និយាយថា គាត់ចូលចិត្តប្រមាញ់ តែមិនចូលចិត្តសម្លាប់នោះទេ។" មនុស្សម្នាក់ចាំបាច់ត្រូវធ្វើឆ្កួត ដើម្បីបានសម្លាប់មនុស្សម្នាក់ទៀត"។ សម្រាប់គាត់បានសម្លាប់មនុស្សដែរ ប៉ុន្តែមិនមែនបង្ហាញមុខនោះទេគឺបែបប្រមាញ់លាក់ខ្លួនមិនឲ្យគេឃើញដែលនវធ្វើឲ្យគាត់ក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ដែលចង់ចាំជាទីបំផុត។
Carlos Hathcock ចូលធ្វើទាហាន៖
Carlos Hathcock កើតនៅថ្ងៃទី២០ខែឧសភាឆ្នាំ១៩៤២ ក្នុងតំបន់ Little Rock, រដ្ឋ Arkansas ។គាត់បានទៅរស់នៅជាមួយជីដូរបស់គាត់បន្ទាប់ពីឪពុកម្ដាយលែងលះគ្នាហើយនៅទីនោះនោះគាត់បានរៀនបាញ់កាំភ្លើងនិងតើបរបាញ់សត្វតាំងពីក្មេង។ ការការបាញ់គឺជាចំណែកមួយដេលអាចផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពរបស់គ្រួសារបានមួយផ្នែកដែរ ខណៈក្ដីសុបិនរបស់គាត់ចង់ធ្វើជាទាហាន។ គំនិតចង់ធ្វើជាទាហានបានកើតឡើងពេលដែលឪពុករបស់គាត់បានផ្ដល់កាំភ្លើងម៉ាក Mauser rifle ចាស់មួយដែលសល់ពីសង្គ្រាមលោកលើកទី១។
ក្នុងឆ្នាំ១៩៥៩ដេលកាលនោះលោកមានវ័យ១៧ឆ្នាំ គាត់បានចូលធ្វើទាហានក្នុងកងម៉ារីនអាមេរិក។ ជាមួយជំនាញបាញ់កាំភ្លើងកម្រិតខ្ពស់ដែលមានស្រាប់ហើយការចូលធ្វើទាហាននេះក៏បានធ្វើឲ្យជំនាញរបស់លោកកាន់តែប្រសើរឡើង។ពេលដែលគាត់មានវ័យ២៣ឆ្នាំគាត់ឈ្នះពានរង្វានបាញ់កាំភ្លើង Wimbledon Cup គឺជាពានរង្វាន់វិញ្ញាសាបាញ់កាំភ្លើងកម្រិតខ្ពស់របស់អាមេរិកជំនាន់នោះ។ លោកមេបញ្ជាការ Jim Land ជាអ្នកចាប់ផ្ដើមបង្កើតកម្មវិធីសិក្សាហាត់បាញ់កាំភ្លើងស៊ីបសម័យទំនើករបស់អាមេរិកហើយគាត់បានយកគំរូឈ្នះពាន Wimbledon របស់ Hathcock។
លោក Jim Land បាននិយាយអំពីលក្ខណៈពិសេសរបស់ Carlos Hathcock ថា៖" ការបាញ់កាំភ្លើងគឺប្រើប្រាស់សតិដល់ទៅ៩០ភាគរយ។វាគឺជាសមត្ថភាពនៃការគ្រប់គ្រង់ចិត្តចង្វាក់បេះដូង និងដង្ហើមរបស់អ្នក។ ខ្ញុំបានកត់សម្គាល់ថា Carlos មានលក្ខណៈពិសេសទៃងនេះដើម្បីឈ្នះជើងឯក។មានមនុស្សរាប់ពាន់នាក់កំពុងមើល មានការមេរ៉ាទូរទស្សន៍មួយចំនួនកំពុងថត ប៉ុន្តែអ្វីទាំងនោះមិនបានរំខាន់គាត់តម្រង់គោលដៅនោះទេ"។ បន្ទាប់ពីឈ្នះជើងឯកបាញ់កាំភ្លើងបានតែមួយឆ្នាំពោលគឺឆ្នាំ១៩៦៦ Carlos Hathcockត្រូវបានបញ្ជូនមកធ្វើសង្គ្រាមនៅប្រទេសវៀតណាម។
ចូលធ្វើសង្គ្រាមក្នុងសមរភូមិជាអ្នកលប់បាញ់(Sniper)
ទៅដល់វៀតណាម Carlos Hathcock ចាប់ផ្ដើមធ្វើជាប៉ូលីសយោធា(military policeman)។ប៉ុន្តែមិនបានប៉ុន្មានផង! គាត់បានស្មគ័ត្រចិត្តចូលប្រយុទ្ធក្នុងសមរភូមិនៅកន្លែងណាដែលគាត់អាចប្រើប្រាស់ជំនាញនិងកម្លាំងដែលគេមិនអាចចំណាំបាន។ គាត់ត្រូវបានគេផ្ទេរទៅកងអនុសេនាធំទី១ ផ្នែកបាញ់កាំភ្លើងស៊ីប ដែលមានទីតាំងនៅភ្នំ ៥៥ ខាងត្បូងដាណាង។ ពេលនោះហើយគឺពេលវេលាចាប់ផ្ដើមរបស់គាត់។ បេសកម្មរបស់ Carlos Hathcock ហាក់ដូចជាខ្សែភាពយន្តមួយដែលនិយាយអំពីបេសកម្មមួយក្នុងសង្គ្រាមវៀតណាមហើយពេលនោះគាត់ត្រូវបានគេដាក់រហ័សនាមថា អ្នកប្រម៉ាញ់ស្លាបស “White Feather” គឺជាកំពូលអ្នកលបបាញ់ដ៏គ្រោះថ្នាក់បំផុតក្នុងសង្គ្រាមវៀតណាម។ ឈ្មោះនេះគឺហៅតាមពេលដែលគាត់យកស្លាបសត្វទៅស៊កលើមួកដែលកំពុងពាក់ពេលប្រតិបត្តិការ។
ស្លាបពណ៌សនេះហើយបានជំរុញឲ្យទាហានសត្រូវងាយស្រួលរកឃើញគាត់ តែមិនមែនជាគាត់ទាំងអស់នោះទេ ។ទាហានសត្រូវច្រឡំអ្នកលបបាញ់ដទៃទៀតថាជាគាត់ព្រោះពួកគេពាក់មួកស៊កស្លាបសត្វនេះដែរ ហើយជួនកាលជាការបោកបណ្ឆោតតែប៉ុណ្ណោះ។ ពេលបាញ់ស្លាប់សត្រូវម្ដងៗអ្នកបាញ់(Sniper)មិនបានរាប់ទេប៉ុន្តែអ្នកឆ្លុះរកមើលគោលដៅ (sniper’s spotter)ជាអ្នករាប់។ តាមរយៈកំណត់ត្រាផ្លូវការលោក Carlos Hathcock បានផ្ដាច់ជីវិតសត្រូវ៩៣នាក់ ប៉ុន្តែបើតាមការបញ្ជាក់របស់សាមីខ្លួនវិញលោក Hathcock ជឿថាគាត់បានស្លាប់សត្រូវចាប់ពី៣០០នាក់ទៅ៤០០នាក់ឯណោះ។
ខណៈពេលមួយដេលគេចងចាំបំផុតនៃបេសកកម្មរបស់គាត់។ Hathcock បានបាញ់ទាហានបាញ់ស៊ីបរបស់សត្រូវចំគោលដៅដោយក្បាលគ្រាប់ហោះទៅត្រូវកញ្ចក់ឆ្លុះកាំភ្លើងរបស់គេហើយធ្លុះចាំភ្នែកធ្លាយដល់ក្បាលស្លាបនឹងកន្លែង។ Hathcock បានធ្វើនុយបញ្ឆោតមួយពេលដែលទាហានលបបាញ់របស់សត្រូវបាញ់កងទាហានរបស់គាត់ឲ្យដួលអស់៣ទៅ៤នាក់។ គាត់ធ្វើបែបនេះដើម្បីគេចចេញពីជំរំដើម្បីរកកន្លែងមួយបាញ់បកទៅវិញ។ គាត់បានរំកិលយឺតៗដោយដាក់កាំភ្លើងលើពោះរបស់គាត់ហើយតម្រង់រកមើលគោលដៅរហូតបានឃើញពន្លឺចាំងពីកញ្ចក់កាំភ្លើងស៊ីបរបស់សត្រូវ។
ដោយដឹងថាពន្លឺនេះចេញពីកាំភ្លើងរបស់សត្រូវហើយលោកបាញ់តបទៅវិញចម្ងាយ៤៥៧ម៉ែត្រ។ តាមពិតទៅ!កញ្ចក់ស្កូបបំពាក់លើកាំភ្លើងនោះមានទំហំតែប៉ុន្មានអ៊ីញប៉ុណ្ណោះប៉ុន្តែគ្រាប់សំណរបស់ Hathcock បានហោះទៅចំកញ្ចក់នោះធ្លុះដល់ភ្នែកធ្លាយដល់ក្បាល ខណៈដែលកាណុងកាំភ្លើងរបស់សត្រូវតម្រង់មក Hathcock ដែរនោះ។
រឿងមួយទៀតដែលត្រូវបានកត់ត្រាអំពីបេសកកម្មរបស់គាត់គឺកាតផ្ដាច់ជីវិតទាហានលបបាញ់សត្រូវម្នាក់ទៀតជាស្រ្តីឈ្មោះថា “Apache”។ ខ្មាន់កាំភ្លើងស្រ្តីឈ្មោះ Apache នោះល្បីថាពូកែវាយឆ្មក់ហើយចូលចិត្តធ្វើទារុណកម្មទាហានម៉ារីនដែលនាងចាប់បានទៅ។ពេលមួយនោះលោក Hathcock បាននិយាយថាចង់ឲ្យនាង Apache នោះទទួលទារុណកម្មដ៏អាក្រក់វិញ។
អស់ជាច្រើនអាទិត្យ លោកបានកាន់កាំភ្លើងរបស់ខ្លួនចេញតាំងពីព្រឹកស្រាងៗរៀងរាល់ព្រឹលស្វែងរកខ្មាន់កាំភ្លើងឈ្មោះ Apache នោះ។ បន្ទាប់មក ល្ងាចថ្ងៃមួយក្នុងឆ្នាំ១៩៦៦។ Land (មេបញ្ជាក់ការរបស់ Hathcock ហើយក៏ជាSniper's Spotter បានឃើញនារីម្នាក់ដូចទៅនឹងការនិយាយប្រាប់របស់ Hathcock ដែលចង់ស្វែងរកដោយនាងដើរឡើងភ្នំជាមួយក្រុមទាហានមួយចំនួន។ពេល Hathcock តម្រង់ទៅបានឃើញនារីម្នាក់នោះស្ពាយកាំភ្លើងមួយមានកែវឆ្លុះ។ពេលនាងដើររៀងផុតពីគេឯងបន្តិចដល់កំពូលភ្នំ Hathcock បានកេះកៃហើម្នាក់ឈ្មោះ Apache នោះក៏ដួលទៅរមៀលពីលើកំពូលភ្នំនោះទៅ។
បន្ទាប់ពីការធ្វើឃាត Apache បានសម្រេច!រដ្ឋភិបាលវៀតណាមខាងជើង(យៀកកុង)បានប្រកាសថានរណាអាចយកក្បាល Hathcock មកបាននឹងទទួលបានរង្វាន់៣ម៉ឺនដុល្លារ។ បំពេញបេសកកម្មអស់រយៈពេល១៣ខែប្រមាញ់បានសត្រូវបាន៨៩នាក់ លោកបានស្នើសុំបំពេញបេសកកម្មអតឃាតកម្ចាត់មេបញ្ជាការទាហានវៀតកុងម្នាក់។ ដោយមេរបស់គាត់មិនចង់ឲ្យលោកប្រថុយជាមួយឃាតករ ដែលចង់បានក្បាលរបស់លោកព្រោះរង្វាន់ គាត់ក៏បានគេឲ្យរំសាយពីកងទ័ពនៅឆ្នាំ១៩៦៧ហើយឲ្យទៅអាមេរិកវិញដើម្បីទៅរួមឬស់ជាមួប្រពន្ធកូននៅផ្ទះក្នុងរដ្ឋ Virginia។ បានមួយអាទិត្យគាត់បែរជានឹកកងពលរបស់គាត់នៅវៀតណាមហើយចង់ចូលទាហានម្ដងទៀត។
ក្នុងឆ្នាំ១៩៦៩ Hathcock បានបញ្ជូនត្រឡប់មកវៀតណាមវិញ ហើយឲ្យធ្វើជាមេបញ្ជាការកងអនុសេនាតូចផ្នែកក្រុមទាហានកាំភ្លើងស៊ីប ទោះបីជាការមកវៀតណាមលើកទី២នេះមានពេលតិចជាងលើកទីមួយក៏ដោយ។
កាលពីថ្ងៃទី ១៦ ខែកញ្ញា Hathcockបានជិះលើឡានដឹកទាហានមួយគ្រឿងដោយមានទាហានម្នាក់ទៀតជាអ្នកបើក។ឡានបានបរទៅជាន់មីនតោនហើយផ្ទុះ ហើយ Hathcock ប៉ើងចេញពីឡាន។ ខណៈរថយន្តបានឆាបឆេះយ៉ាងខ្លាំង គាត់បានសន្លប់បាត់បង់ស្មារតីមួយភ្លែត ហើយងើបមកវិញ បានឡើងទៅទាញទាហានម៉ារីន ៧ នាក់ចេញពីរថយន្តដែលកំពុងឆេះ។ដោយសាររបួសធ្ងន់គួរសម ខណៈដែលដៃជើងរលាកដែរនោះ Hathcock ត្រូវជម្លៀសចេញទៅកាន់ជំរំផ្នែកវេជ្ជសាស្រ្តហើយមេបញ្ជាការឲ្យលោកបញ្ចប់អាជីពជាអ្នកលបបាញ់។ ចំពោះការរងរបួសក្នុងការប្រយុទ្ធផ្សេងៗ គាត់បានគេបំពាក់មេដាយថ្នាក់ Purple Heart។
Carlos Hathcock បានចាកចេញពីមន្ទីរពេទ្យក្នុងខែធ្នូឆ្នាំ១៩៦៩។ពេលនោះគាត់មានវ័យ២៧ឆ្នាំតែរបួសជើងនិងដៃរបស់គាត់មិនអាចដូចដើមវិញទេ។ប៉ុន្តែគាត់នៅតែគេអនុញ្ញាតិឲ្យចូលធ្វើទាហានដដែលដោយជួយផ្នែកបង្វឹកកងទ័ពក្នុងកងបាញ់ស៊ីបពិសេសក្នុងសាលាទាហានមួយនៅ Quantico។ ប៉ុន្តែជាអកុសលនៅឆ្នាំ ១៩៧៥ សុខភាពរបស់គាត់បានចាប់ផ្តើមយ៉ាប់យ៉ឺន ហើយមិនយូរប៉ុន្មានគាត់ត្រូវបានគេធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យថាមានជំងឺក្រិនថ្លើមហើយសុខភាពធ្លាក់ចុះយ៉ាងឆាប់រហ័ស។
ដោយការឈឺចិត្តខ្លាំងគាត់បានផឹកស្រាច្រើនពេលសម្រាកពីការងារ។ ពេលកំពុងបង្រៀនសិស្សទាហានបាញ់កាំភ្លើងលើរយៈចម្ងាយក្នុងឆ្នាំ១៩៧៩ Hathcock បានដួលសន្លប់ហើយភ្ញាក់ឡើងលោកនៅបន្ទប់សង្គ្រោះបន្ទាន់ហើយមានអារម្មណ៍ថាដូចបាត់ដៃទាំងពីរហើយមិនអាចដើរបាននោះទេ។ ដល់ចំណុចនេះគាត់បានបម្រើការងារជាទាហានបាន១៩ឆ្នាំ១០ខែនិង៥ថ្ងៃ។ ការបម្រើរយៈពេលជិត ២០ ឆ្នាំត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជាសេវាកម្មដែលមានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ហើយអ្នកទាំងនោះឈានដល់ទទួលបានប្រាក់ឈ្នួលចូលនិវត្តន៍ដែលកើនឡើងជារៀងរាល់ឆ្នាំ។ ប៉ុន្តែផ្អែកលើស្ថានភាពដែលមានសភាពទ្រុឌទ្រោមរបស់គាត់ Hathcock ត្រូវបានចាត់ថាជាជនពិការទាំងស្រុងហើយត្រូវបង្ខំចិត្តចូលនិវត្តន៍ថ្វីបើបានលុយប្រាក់ខែច្រើនក្ដី។
ស្ថានភាពទាំងនេះបានធ្វើឲ្យលោកមានបញ្ហាផ្លូវចិត្តធ្ងន់ធ្ងរដោយគាត់គិតថាហាក់បីដូចជាគេដេញលោកចេញពីកងទ័ពអញ្ចឹង។ គាត់ចាប់ផ្ដើមរស់នៅតែម្នាក់ឯងមិនចង់ជួបនរណាសូម្បីតែមិត្តភ័ត្រហើយគាត់សឹងតែត្រូវបានប្រពន្ធចាកចេញពីគាត់ទៅហើយ។ មួយរយៈក្រោយមក!គាត់បានទៅកម្សាន្តក្នុងសមុទ្រធ្វើជាអ្នកប្រមាញ់ត្រីឆ្លាមហើយការកម្សាន្តនេះបានធ្វើឲ្យគាត់ប្រសើឡើងវិញមែនទែន។
ក្រោយមកគាត់ក៏បានមកធ្វើទស្សនកិច្ចនៅកន្លែងបណ្តុះបណ្តាលអ្នកលបបាញ់នៅ Quantico ដែលជាកន្លែងគាត់ធ្លាប់ធ្វើការជាអ្នកបង្ហាត់បង្រៀនហើយនិស្សិតបានស្វាគមន៍គាត់នៅពេលដែលគាត់បានក្លាយជាឥស្សរជនគួរឱ្យកោតសរសើរ។ក្នុងវ័យ៥៦ឆ្នាំ នៅថ្ងៃទី ២២ ខែកុម្ភះឆ្នាំ ១៩៩៩ លោក Carlos Hathcock បានទទួលមរណភាពដោយសារភាពដោយសារជំងឺចាស់របស់គាត់បន្សល់ទុកពីរបួសពេលធ្វើទាហាន។ គាត់ត្រូវបានគេបញ្ចុះនៅសួន Woodlawn Memorial Gardens នៅ Norfolk រដ្ឋ វើជីននៀ៕
ព័ត៌មានថ្មីៗ
