Sturmgewehr 44 កាំភ្លើងរបស់អាល្លឺម៉ង់ផលិតចុងសម័យសង្គ្រាមលោកលើកទី២ មានប្រវត្តិយ៉ាងណា?
បច្ចុប្បន្នមានកាំភ្លើងវែងជាច្រើនប្រភេទកំពុងប្រើប្រាស់ដោយអង្គភាពទាហានថ្មើជើងនៃកងទ័ពក្នុងប្រទេសនានាលើសាកលលោក តែបើក្រឡេកទៅក្រោយពោលគឺមុនសង្គ្រាមលោកលើកទី២ កាំភ្លើងម៉ាក Sturmgewehr 44 គ្មាននរណាបានស្គាល់នោះទេ។
ចុងសង្គ្រាមលោកលើកទី២អាល្លឺម៉ង់បានណែនាំនិងផិតកាំភ្លើងនេះជាទ្រង់ទ្រាយធំតែម្ដងហើយវាបានបន្សល់ទុកនូវឥទ្ធិពលមួយមកដល់សម័យក្រោយៗទៀតលើកផ្នែកខាងរចនានិងបង្កើតថ្មីហើយវាអាចជគំរូដែលយកមកផលិត AK-47 ដ៏ល្បីល្បាញរបស់រុស្សីក្រោយសង្គ្រាមលោកលើកទី២បន្តមកដល់បច្ចុប្បន្ន។ ក្នុងសង្គ្រាមលោកលើកទី១ដែលជាសង្គ្រាមបែបសម័យទំនើបកើតមុនគេបានលេចចេញនូវរឿងភ្ញាក់ផ្អើលមួយគឺការប្រើប្រាស់អាវុធជាកាំភ្លើងដ៏លើសលប់ប៉ុន្តែកាំភ្លើងទាំងនោះមិនមែនជាមធ្យោបាយដ៏មានប្រសិទ្ធភាពគ្រប់គ្រាន់ អាចឲ្យសត្រូវស្លាប់និងរបួសច្រើននោះទេ។
គោលគំនិតនិងដំណាក់កាលនៃការបង្កើតក្នុងសង្គ្រាមលោកលើកទី១
កាំភ្លើងជាច្រើនត្រូវបានប្រើក្នុងសង្គ្រាមលើកទី១សុទ្ធតែចាត់ទុកជាកាំភ្លើងទំនើបសម័យនោះ ឧទាហរណ៍កាំភ្លើងវែងប្រើប្រាស់ស្នូលដែករុញគ្រាប់ SMLE (កាំភ្លើងម៉ាក Lee-Enfield របស់អង់គ្លេសប្រើប្រាស់បង់ដាក់គ្រាប់តិច)ដែលអាចដាក់បាន១០គ្រាប់ ហើយអ្នកជំនាញដែលបានទទួលការបណ្តុះបណ្តាលខ្ពស់ពីកម្លាំងបេសកកម្មអង់គ្លេសអាចបាញ់បានគោលដៅចំនួន ១៥គ្រប់ក្នុងមួយនាទីក្នុងក្នុងឆាកប្រយុទ្ធក្នុងសមរភូមិដំបូងៗ។ទោះបីជាយ៉ាងនេះក្ដី! កាំភ្លើងនាសម័យនោះមានបញ្ហាច្រើនណាស់ គឺក្នុងចំណោមគ្រាប់ជាច្រើនដែលបាញ់ចេញត្រូវចំគោលដៅតែ២ឬ៣គ្រាប់ប៉ុណ្ណោះ។
សម័យនោះកាំភ្លើងធំបាញ់ចេញពីបន្ទាយ(Artillery )ឯណោះវិញតែដែលជាអ្នកសម្លាប់មនុស្សច្រើនជាងគេក្នុងសង្គ្រាមលោកលើកទី១ខណៈទាហានអង់គ្លេសនិងបារាំង៧០ភាគរយស្លាប់និងរបួសដោយសារកាំភ្លើងធំក្នុងសមរភូមិខាងលិចហើយប្រហាក់ប្រហែល៦០នៃទាហានអាល្លឺម៉ង់ក៏ស្លាប់ដោយសារកាំភ្ល់ើងធំនេះ។ កាំភ្លើងដែលសម្លាប់មនុស្សច្រើជាងគេទី២គឺកាំភ្លើងយន្ត។
យើងមិនអាចបែងចែករវាងអ្នករបួសក្នុងការប្រយុទ្ធដែលបណ្តាលមកពីកាំភ្លើងយន្តនិងកាំភ្លើងវែងនោះទេ ព្រោះកាំភ្លើងយន្តធុនធ្ងន់ភាគច្រើនប្រើដោយភាគីទាំងអស់ដូចកាំភ្លើងវែងសម្រាប់ទាហានថ្មើរជើងដែរ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ! ការសង្កេតលើសមរភូមិបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថាកាំភ្លើងយន្តជាអ្នកទទួលខុសត្រូវចំពោះការស្លាបនិងរបួសច្រើនជាងកាំភ្លើងវែង។
បញ្ហានេះមិនមែនជាកំហុសរបស់កាំភ្លើងតែម្យ៉ាងនោះទេ ហើយជាមធ្យមដែលកាំភ្លើងត្រូវបានប្រើក្នុងសង្គ្រាមលោកលើកទី ១ អាចបាញ់បានចម្ងាយជាង ៧០០ម៉ែត្រ។ នៅចំងាយឆ្ងាយបែបនោះនិងប្រើរង្វង់ដែកសម្រាប់តម្រង់ទៅគោលដៅ វាកម្របាញ់ត្រូវគោលដៅដែលមានទំហំប៉ុនមនុស្សដោយគ្រាន់តែកម្លាំងគ្រាន់តែកម្លាំងគ្រប់ហោះអាចឲ្យគោលដៅស្លាប់ឬឈឺខ្លាំងបាន។ អ្វីដែលចាំបាច់ពេលនោះគឺអាវុធដែលអាចចល័តតាមខ្លួនបានដោយទាហានម្នាក់ និងមានសមត្ថភាពអាចបាញ់បានដោយស្វ័យប្រវត្តិក្នុងរយៈចម្ងាយឆ្ងាយនិងចំគោលដៅ។
កាំភ្លើងដំបូងគេដែលផលិតក្នុងគោលបំណងផ្ដល់ទំនុកចិត្តនិងមានគុណភាពគឺ ដែលឌីសាញដោយលោក Captain Fyodorov ក្នុងជួរកងទ័េះរុស្សីនៅឆ្នាំ១៩១៥។កាំភ្ល់ងនេះអាចដាក់គ្រាប់របស់កាំភ្លើងជប៉ុន SR Arisaka មានទំហំ៦.៥x៥០មីលីម៉ែត្រដែលគេឃើញប្រើប្រាស់យ៉ាងទូលំទូលាយក្នុងប្រទេសរុស្សីសម័យកាលនោះហើយកាំភ្លើង ជប៉ុន SR Arisaka ក៏មានយ៉ាងច្រើនដែរ។ ជប៉ុន SR Arisaka មានបង់មួយអាចដាក់បាន២៥គ្រាប់ហើយបវាជាកាំភ្លើងស្វ័យប្រវត្តិដ៏ពេញលេញមួយ។ប៉ុន្តែរុស្សីបានប្រើប្រាស់ក្នុងសង្គ្រាមលោកលើកទី១តិចតួចប៉ុណ្ណោះ រួមទាំងក្នុងសង្គ្រាមស៊ីវិលរុស្សីផងដែរ។
The Fedorov Avtomat អាចចាត់ទុកថាជាឧទាហរណ៍ដំបូងបំផុតដែលគេហៅថាកាំភ្លើងប្រយុទ្ធ( Assault rifle) ប៉ុន្តែវាមិនមែនជាកាំភ្លើងដែលទទួលបានជោគជ័យក្នុងសង្គ្រាមនោះទេ។ វាមានសភាពស្មគស្មាញនិងតម្លៃថ្លៃក្នុងការផលិត ជាពិសេសវាបាញ់មិនបានចំគោលដៅល្អហើយវាងាយនឹងឆាប់ក្ដៅកាណុងងាយនិងបាញ់មិនចេញ។ ក្រោយមកបារាំងបានផលិតកាំភ្លើងរបស់ខ្លួនម៉ាក Ribeyrolles Carabine Mitrailleuse ឆ្នាំ១៩១៨។ កាំភ្លើងនេះប្រើប្រាស់បង់គ្រាប់ថ្មី ដែលអាចដាក់ក្បាលគ្រាប់ប្រភេទ 8mm Lebel projectile។
ទោះបង្កើតបានពិតមែនកាំភ្លើង The Ribeyrolles មួយនេះពិតជាមិនអាចប្រើប្រាស់បានដោយទំនុកចិត្តខ្ពស់នោះទេហើយវាក៏មិនដែលប្រើប្រាស់ក្នុងសង្គ្រាមដែរ។យ៉ាងណាក៏ដោយ! នេះគឺជាលើកដំបូងហើយដែលមានអ្នកផលិតកាំភ្លើងបែបនេះហើយវាស្ថិតក្នុងកម្រិត មធ្យមមួយ ទាំងគុណភាព កាតបន្ថយនៃការប្រើប្រាស់ម្សៅរំសេវហើយជាពិសេសវាគឺជាកាំភ្លើងស្វ័យប្រវត្តិពេញលេញ។ ក្នុងការស្វែងរកនិងអភវឌ្ឍន៍កាំភ្លើងសម្រាប់ធ្វើសង្គ្រាម កងទ័ពក្នុងអំឡុងសង្គ្រាមលោកលើកទី១ភាគច្រើនបានបោះឆ្នោតឲ្យបង្កើតកាំភ្លើងយន្តធន់តូច( Sup-machine Gun)។ពេលខ្លះវាត្រូវបានគេហៅថា Machine pistol ដែលវាជាកាំភ្លើងស្វ័យប្រវត្តិពេញលេញ ប៉ុន្តែប្រើប្រាស់គ្រាប់របស់កាំភ្លើងខ្លី។ កាំភ្លើងទាំងនេះបាញ់បានជិតហើយមិនអាចបាញ់ចំគោលដៅក្នុងរយៈឆ្ងាយបានទេ តែវាសាកសមសម្រាប់ការប្រយុទ្ធក្នុងលេណដ្ឋានដែលមានការប្រយុទ្ធជិតៗគ្នា។
ក្នុងសង្គ្រាមនោះមានការប៉ុនប៉ងបង្កើតកាំភ្លើងដែលមានសមត្ថភាពស្វ័យប្រវត្តិ។ ក្រោយមកឆ្នាំ១៩១ស្វីសបានបង្កើត The Swiss Pistolengewehrហើយវាត្រូវបានប្រើប្រាស់ដូចកាំភ្លើង Luger Pistol របស់អាល្លឺម៉ង់។ កាំភ្លើងនេះដាក់គ្រាប់ទំហំ 7.65x35mmហើយវាត្រូវបានជ្រើសរើសជាកាំភ្លើងដែលអាចប្រើក្នុងពាក់កណ្ដាលឬពេញស្វ័យប្រវត្តិ។ អញ្ចឹងក៏ដោយ! កាំភ្លើងនេះមិនត្រូវបានកងទ័ពស្វីសប្រើប្រាស់នោះទេ។
គោលគំនិតនិងដំណាក់កាលនៃការបង្កើតក្នុងសង្គ្រាមលោកលើកទី២
ក្នុងប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ការស្រាវជ្រាវឈានទៅដល់ការបង្កើត កាំភ្លើងម៉ាក Vollmer M35 ដែលជាកាំភ្លើ់ងមានសមត្ថភាពស្វ័យប្រវត្តិ ប៉ុន្តែវាពិតជាស្មុគស្មាញនិងមានតម្លៃថ្លៃពេកហើយប់ផលិតច្រើនខ្លាំងសម្រាប់សង្គ្រាមនោះរដ្ឋនឹងក្រខ្លួនមិនខាន។ វាត្រូវបានគេផលិតតិចតួចបំផុត។ កាំភ្លើងដែលស្ថថិតក្នុងស្តង់ដារកងទ័ពអាល្លឺម៉ង់គឺ Karabiner 98kដែលជាអាវុធដែលមានទំនុកចិត្តបំផុត និងបាញ់ចំគោលដៅល្អ ព្រមទាំងកម្លាំងគ្រាប់ហោះខ្លាំងទៀតផង។យ៉ាងណាក្ដី! វាមានទំហំធំហើយដាក់គ្រាប់បានតិច។
វាមិនត្រូវគ្នានឹងវិធីសាស្រ្តប្រយុទ្ធរថ្មីរបស់អាឡឺម៉ង់ដែលផ្តោតលើសង្គ្រាមមេកានិកគឺវាជាកាំភ្លើងសម្រាប់ទ័ពថ្មើរជើង ខណៈគោលបំណងរបស់អាល្លឺម៉ង់ចង់បានមួយបែបទៀតសម្រាប់កងទ័ពប្រយុទ្ធដោយមានជឿជាក់លើចំនួនផ្ទុកគ្រាប់ច្រើន។ ជាការឆ្លើយតបកងទ័ពអាឡឺម៉ង់បានបំពាក់ឲ្យកងទ័ពរបស់ខ្លួនកាន់តែច្រើនឡើងជាមួយនឹងកាំភ្លើងយន្តខ្នាតតូចដូចជា MP-38 ហើយក្រោយមករាប់បញ្ចូលទាំង MP-40 ដែលដាក់គ្រាប់កាំភ្លើងខ្លី 9mm Parabellum ។ទោះបីជាវាមិនអាចបាញ់ចំគោលដៅទាំងស្រុងក៏ពិតមែនមានក្នុងចម្ងាយជាង៤០០ម៉ែត្រក៏ដោយ ក៏អាវុធទាំងនេះមានលក្ខណៈគ្រប់គ្រាន់នៅដំណាក់កាលដំបូងនៃសង្គ្រាមលោកលើកទី ២ ។
ការឈ្លានពានរបស់អាល្លឺម៉ង់នៅសហភាពសូវៀតនៅខែមិថុនាឆ្នាំ ១៩៤១ បានផ្លាស់ប្តូរអ្វីៗទាំងអស់។ ការប្រឈមមុខនឹងកងទ័ពសូវៀតមួយចំនួនធំដែលប្រដាប់ដោយកាំភ្លើងពាក់កណ្តាលស្វ័យប្រវត្តិប្រភេទ SVT-40 កងទ័ព Wehrmachtអាល្លឺម៉ង់ត្រូវបានរាយការណ៍ថាត្រូវការជាបន្ទាន់នូវអាវុធស្វ័យប្រវត្តិ ដែលមានសមត្ថភាពអាចកាន់និងបាញ់ដោយទាហានតែមួយ ដែលអាចបាញ់បានឆ្ងាយនិងចំគោលដៅជាងកាំភ្លើងយន្តខ្នាតតូច។
ការវិភាគបានបង្ហាញថាការការប្រយុទ្ធនៅសមរភូមិភាកខាងកើត(EARTERN FRONT)ភាគច្រើនស្ថិតចន្លោះពី៣០០ម៉ែត្រទៅ៧០០ម៉ែត្រ ដូច្នេះអាល្លឺម៉ង់ត្រូវការអាវុធថ្មីណាមួយត្រូវតែមានសមត្ថភាពបាញ់ចំគោលដៅក្នុងចម្ងាយបែនេះ។ អាឡឺម៉ង់បានចុះកិច្ចសន្យាក្នុងការអភិវឌ្ឍន៍កាំភ្លើងមួយប្រភេទដើមឆ្នាំ ១៩៤២ សម្រាប់អាវុធស្វ័យប្រវត្ដិដែលនឹងប្រើទំហំគ្រាប់ជាមធ្យម 7.9x33mm Kurzដែលអាចដាកបង់គ្រាប់កម្រិតមធ្យម។
ក្រុមហ៊ុនអាឡឺម៉ង់ C. G. Haenel Waffen ផលិតគំរូដើមនៃអាវុធថ្មីម៉ាក MKb 42(H) រចនាដោយលោក Hugo Schmeisser។ ឈ្មោះរបស់ Schmeisser ឥឡូវនេះត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់យ៉ាងជិតស្និទ្ធបំផុតជាមួយនឹងកាំភ្លើងខ្លីម៉ាស៊ីនMP 38ទោះបីជាគាត់មិនដែលបានរចនានិងបង្កើ់តកាំភ្លើងនោះក៏ដោយ។គំរូដើមរបស់ MKb 42 ត្រូវបានសាកល្បងសាកល្បងនៅខែវិច្ឆិកាឆ្នាំ ១៩៤២ និងទទួលបានការគាំទ្រយ៉ាងខ្លាំងពីកងទ័ព Wehrmachtរបស់អាល្លឺម៉ង់។ អាវុធថ្មីនេះត្រូវបានបំពាក់ដោយស្វ័យប្រវត្តពេញលេញ និងអាចដាក់បង់មាន៣០គ្រាប់។ វាមានទម្ងន់មិនលើសពីកាំភ្លើងធម្មតាទេ ទាហានតែម្នាក់អាចកាន់និងប្រើប្រាស់បានស្រួល។
MKb 42sបានផលិតឡើងដំបូងចំនួន ១១០០០ដើមហើយបញ្ជូនទៅសាកល្បងបន្ថែមក្នុងសង្គ្រាមនៅដើមឆ្នាំ២៩៤៣។ កាំភ្លើងនេះពិតជាមានភាពជឿជាក់ហើយបាញ់បានយ៉ាងល្អក្នុងចម្ងាយ៩០០ម៉ែត្រ។ បន្ទាប់មកការកើតឡើងវិវាទរវាងផ្នែកផ្សេងៗដែលទទួលខុសត្រូវចំពោះការផលិតកាំភ្លើង នេះបាននាំឱ្យហ៊ីត្លែរខឹងសម្បារយ៉ាងខ្លាំងហើយដាក់បញ្ជាឲ្យបញ្ឈប់ការងារលើការរចនាកាំភ្លើងថ្មីទាំងអស់រួមទាំងMKb 42 ។ យ៉ាងណាក៏ដោយការថយក្រោយនៅរណសិរ្សខាងកើតនាំឱ្យមានការទាមទារបន្តសម្រាប់អាវុធប្រសើរឡើង។ អញ្ចឹងក៏ដោយការដកថយបន្តិចម្ដងៗនៅសមរភូមិភាគខាងកើតបានបន្តឲ្យពួកគេបន្តផលិតកាំភ្លើងល្អជាងមុនទៅទៀត។
ទីបំផុត!នៅខែមិថុនាឆ្នាំ ១៩៤៤ អ្នកបង្កើតកាំភ្លើងបានទទៅបញ្ចុះបញ្ជូនហ៊ីត្លែរឲ្យមកតេស្តិ៍ MKb 42 ដោយផ្ទាល់។សាករួចហើយគាត់ក៏ពេញចិត្តនិងអនុញ្ញាតិឲ្យផលិតភ្លាមៗ។ ហ៊ីត្លែរដែលចូលចិត្តក៏បានណែនាំឲ្យហោឈ្មោះអាវុធថ្មីនេះថា Sturmgewehr ដែលមានន័យជាភាសាអង់គ្លេសថា Storm Rifle”។ ប៉ុន្តែជាទូទៅនេះត្រូវបានគេឲ្យឈ្មោះថា“ Assault Rifle” ដែលពាក្យនេះត្រូវបានគេប្រើលើកដំបូង។ កាំភ្លើងបង្កើតថ្មីជាង៤ពាន់គ្រឿងក្នុងរយៈពេល១០ខែចុងក្រោយក្នុងសង្គ្រាមលោកលើកទី២។ កាំភ្លើងបាញ់រះមួយប្រភេទនេះ បានបង្ហាញថាវាជាអាវុធដែលមានប្រសិទ្ធភាពនិងអាចទុកចិត្តបាន។ បទពិសោធន៍នៃការប្រយុទ្ធគ្នាតាមដងផ្លូវនៃសមរភូមិភាគខាងកើតបានធ្វើពួកគេបន្ថែមលក្ខខណពិសេសដែលអាចបាញ់គ្រប់ស្ថានភាព។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយការណែនាំនៃអាវុធថ្មីគឺយឺតពេលទៅហើយ ខណៈដែលកងម្លាំង Wehrmachtរបស់អាល្លឺម៉ង់បានបរាជ័យបណ្ដើៗរួចទៅហើយក្នុងសមរភូមិភាគខាងកើត ។ សហភាពសូវៀតបានរ៉ឹបអូសអាវុធទាំងនេះមួយចំនួនធំនៅពេលសង្គ្រាមបានបញ្ចប់ទៅ។ បន្ទាប់មកសូវៀតបានយកកាំភ្លើងម៉ាក Sturmgewehr នេះទៅបំពាក់ឲ្យអង្គភាពយោធានិងប៉ូលីសនៅអាឡឺម៉ង់ខាងកើត ក៏ដូចជាផ្គត់ផ្គង់ដល់ក្រុមបះបោរនៅតាមតំបន់ជាច្រើននៃពិភពលោក។
កាលពីថ្មីៗ នេះ Sturmgewehr 44 ត្រូវបានប្រើដោយ ក្រុមឧទ្ទាម PLO និង Hezbollah អ្នកនៅរស់ពីសង្គ្រាមនៅអឺរ៉ាក់មួយចំនួនបានរឹមអូសពីអង្គភាពកងជីវពលនានាក្នុងអំឡុងពេលមានជម្លោះនៅអ៊ីរ៉ាក់។ GSG (German Sport Guns) ដែលជាក្រុមហ៊ុនផលិតអាវុធអាឡឺម៉ង់ដែលមានមូលដ្ឋាននៅ Westphalia បច្ចុប្បន្នលក់ GSG-StG 44 ដែលជាម៉ាស៊ីនពាក់កណ្ដាលស្វ័យប្រវត្តិកម្ម ។វាក៏ត្រូវបានគេអះអាងយ៉ាងទូលំទូលាយផងដែរថា StG 44 មានឥទ្ធិពលដោយផ្ទាល់ទៅលើការរចនានៃកាំភ្លើង AK-47 ដែលជាកាំភ្លើងបែបប្រយុទ្ធដែលគេប្រើច្រើនបំផុតនៅសតវត្សរ៍ទី ២០និងដើម សតវត្សរ៍ទី ១នេះ៕
ប្រភព៖ Warhistoryonline
ប្រែសម្រួល និងស្រាវជ្រាវដោយ៖ ក្នុងស្រុក
ព័ត៌មានថ្មីៗ
