វ័យ ២០ឆ្នាំ គឺជាវ័យដែលយើងបានសាងកំហុសឆ្គង និងមានរឿងអាម៉ាស់ច្រើនបំផុត។ នៅក្នុងវ័យមួយនេះ យើងចង់បាននេះបាននោះ ចង់បានរបស់ជាច្រើន ប៉ុន្តែអ្វីដែលសំខាន់នោះគឺ យើងមិនមានសមត្ថភាព ដើម្បីបំពេញទៅតាមចំណង់ចំណូលចិត្ត និងការចង់បានរបស់យើងទាំងអស់បានឡើយ។
អ្នកធ្លាប់មានមហិច្ឆតា ហើយស្រែកប្រាប់ពិភពលោកថា អ្នកចង់ធ្វើរឿងធំ ប៉ុន្តែពេលនេះអ្នកកំពុងដកដង្ហើមធំ និងទួញសោកថាជីវិត វាបិរជាមិនងាយស្រួលនោះទេ។
កាលណាអ្នកកាន់តែចាស់ ទំនួលខុសត្រូវរបស់អ្នកក៏កាន់តែកើនឡើង ហើយឪពុកម្តាយរបស់អ្នក គាត់ក៏កាន់តែចាស់ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ សក់របស់ពួកគេប្រែជាពណ៌សបន្តិចម្តងៗ ហើយស្នាមជ្រួញទាំងអស់នោះច្បាស់ជាលេចឡើងនៅលើមុខរបស់ពួកគាត់។ អ្នកនឹងឃើញ និងដឹងកាន់តែច្បាស់ថា មនុស្សដែលធ្លាប់តែមើលថែ ថ្នាក់ថ្នមអ្នក ក៏ប្រែមកជាមនុស្សដែលត្រូវការការយកចិត្តទុកដាក់ និងមើលថែពីអ្នកវិញម្ដង។ ដូច្នេះសូមយកចិត្តទុកដាក់ ព្រោះពួកគាត់មិនមានថាមពលគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ធ្វើជាជម្រករបស់អ្នកទៀតឡើយ។
អ្នកចង់ខ្លាំង ប៉ុន្តែអ្នកមានអារម្មណ៍ថា ល្បឿននៃការក្លាយជាបុគ្គលខ្លាំងគឺយឺតពេកហើយ។ អ្នកខ្លាចថាល្បឿននៃការលូតលាស់ នឹងមិនលឿនដូចការចាស់របស់ឪពុកម្ដាយអ្នកទេ។ តាមពិតទៅ កាន់តែធំឡើង អ្នកកាន់តែមានអារម្មណ៍ថាសុភមង្គល គឺពិបាកណាស់។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ អ្នកនឹងរងផលប៉ះពាល់ដោយការថប់បារម្ភ និងការសង្ស័យមួយចំនួន ដែលនាំទៅដល់ការគេងមិនលក់។
ប៉ុន្តែតើយើងអាចធ្វើអ្វីបាន? យើងមិនអាចយល់ច្រឡំ ឬវង្វេងនៅចំពោះមុខខ្លួនយើងបានទេ ព្រោះយើងនឹងកាន់តែធ្លាក់ចុះ។ ធ្វើម៉េចបើមិនដើរប៉ះបញ្ហា? តើអ្នកអាចយល់ពីការលំបាកដោយរបៀបណា បើអ្នកមិនបានជួបនឹងវា? តើអ្នកអាចទទួលបានអ្វីដែលអ្នកចង់បាន បើអ្នកមិនក្រោកឈរ ហើយតស៊ូដើម្បីបានវា?
ជីវិតនៅខាងមុខអ្នកលំបាកប៉ុនណា អ្នកបាត់បង់ពេលនេះ អ្នកនៅតែត្រូវដើរទៅមុខ។ លើលោកនេះអ្នកមិនមានអ្វីក្រៅពីខ្លួនអ្នក។ ប្រសិនបើអ្នកមិនទៅរកខ្លួនឯង និងមនុស្សដែលអ្នកយកចិត្តទុកដាក់ទេ គ្មាននរណាម្នាក់នឹងចាប់ដៃអ្នក ហើយរុញអ្នកទៅកាន់ផ្លូវនៃភាពជោគជ័យនោះទេ៕
ប្រភព ៖ បរទេស / Knongsrok