កាលពីមុនប្រព័ន្ធប្រៃសណីយ៍គឺជាមធ្យោបាយដ៏ល្អមួយដើម្បីធានាថាកញ្ចប់បញ្ញើរត្រូវបានផ្តល់ជូនក្នុងតម្លៃសមរម្យនិងឆាប់រហ័ស។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយនៅចំណុចខ្លះមនុស្សចាប់ផ្តើមបញ្ជូនរបស់របរដែលមិនធម្មតាបំផុតដូចជាសត្វ មឈូស ឬ ស៊ុតនិងសូម្បីតែមនុស្សក៏គេផ្ញើតាមប្រៃសណីយ៍ដែរ។
ថ្ងៃនេះយើងនឹងចែករំលែកអ្វីប្លែកៗដែលមនុស្សចាត់ចែងបញ្ជូនតាមរយៈប្រៃសណីយកាលពីអតីតកាល។ ហើយយើងខ្ញុំត្រូវប្រាកដថាអ្នកមិនខកខាននូវអ្វីដែលបាននាំមកនៅខាងក្រោមនេះទេ។
ការប្រើប្រាស់ប្រៃសណីយ៍ដែលគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលបំផុតបានកើតឡើងក្នុងឆ្នាំ ១៩១៤ នៅពេលដែលក្មេងស្រីអាយុ ៤ ឆ្នាំម្នាក់ឈ្មោះម៉ារីត្រូវបានផ្ញើទៅជីដូនរបស់នាងពីហ្គ្រេនវីលទៅឡេវីតសុននៅរដ្ឋអៃដាហូ។ ឪពុកម្តាយក្មេងស្រីបានអះអាងថាការប្រើសេវាប្រៃសណីយ៍គឺមានតម្លៃថោកជាងការទិញសំបុត្ររថភ្លើងហើយនាំទៅដោយប្រើសេវារថភ្លើងទៅទៀត។
នាងម៉ារីមានទំងន់ប្រហែល ៤៨.៥ ផោន(=២២ គីឡូក្រាម)ដែលស្ថិតនៅក្រោមដែនកំណត់ទំងន់ ៥០ ផោន(=២២.៦៨ គីឡូក្រាម)ហើយដោយសារតែគ្មានការរឹតត្បិតលើការផ្ញើរពួកគេបានបោះត្រានិងយល់ព្រមផ្ញើរនាងតូចម៉ារីទៅផ្ទះជីដូនរបស់នាង។ ពីរបីឆ្នាំក្រោយមករឿងរ៉ាវផ្សេងទៀតបានកើតឡើងពីឪពុកម្តាយដែលបានផ្ញើកូន ៗ របស់ពួកគេម្តងម្កាលតាមរយៈអ្នករត់សំបុត្រហើយគ្រួសារក្មេងៗបានអរគុណដល់បុគ្គលិកប្រៃសណីយ៍ដែលបានអនុញ្ញាតឱ្យពួកគេផ្ញើរកូនតូចៗរបស់ពួកគេ។
ត្បូងពេជ្រដ៏មានតម្លៃរាប់លានដុល្លារដែលត្រូវបានគេប៉ាន់ស្មានថាមានទំហំ ៤៥.៥២ ការ៉ាត់ត្រូវបានផ្ញើតាមអ្នករត់សំបុត្រនៅក្នុងប្រអប់ពណ៌ត្នោតធម្មតាដោយម្ចាស់ហាងនិងអ្នកចែកចាយត្បូងគឺលោក Harry Winston។ គាត់ទុកចិត្តប្រព័ន្ធប្រៃសណីយ៍គ្រប់គ្រាន់ក្នុងការបញ្ជូនវាពីទីក្រុងញូវយ៉កទៅសារមន្ទីរប្រវត្តិសាស្ត្រធម្មជាតិមួយកន្លែង។
ផ្ញើតាមប៉ុស្ដិ៍ប្រៃសណីយ៍ចំណាយអស់ត្រឹមតែ ២,៤៤ ដុល្លារប៉ុណ្ណោះបូករួមទាំងថ្លៃធានារ៉ាប់រងបន្ថែម ១៤២,៨៥ ដុល្លារសម្រាប់ខ្សែកដែលមានតម្លៃរាប់លានដុល្លារ។
មានរឿងចម្លែកមួយទៀតដែលត្រូវបានផ្ញើតាមប្រៃសណីយ៍គឺត្រី។ ទាំងត្រីរស់និងត្រីងាប់ត្រូវបានបញ្ជូនតាមប្រៃសណីយ៍កាលពីពេលមុន។
នៅខែធ្នូឆ្នាំ ១៩៥៤ លោកដេវីតជាបុរសម្នាក់មកពីទីក្រុងហ្វូស្តូរីរដ្ឋអូហៃអូបានផ្ញើលិខិតទៅមេបញ្ជាការនៅអូលឡែននៃរដ្ឋផ្លរីដា។ នៅក្នុងលិខិតនោះគាត់បានបញ្ជាក់ថាគាត់បានបញ្ជូនសត្វចិញ្ចឹមរបស់គាត់ពីរដ្ឋអូហៃអូដោយសារវាត្រជាក់ពេកនៅផ្ទះរបស់គាត់។
បំណែកអដ្ឋិធាតុជាង ៩០ តោនដែលនៅសល់នៃកប៉ាល់ទីតានិកត្រូវបានគេរកឃើញនៅក្នុងប្រទេសអ៊ីតាលីហើយត្រូវបានបញ្ជូនពីទីក្រុងមីឡេនទៅហ្សកហ្ស៊ីតាមរយៈសេវាប្រៃសណីយ៍។ កម្ទេចកម្ទីដែលមានតម្លៃចន្លោះពី ១ លានទៅ ៣ លានដុល្លារត្រូវបានផ្ញើតាមអ្នករត់សំបុត្រហើយបញ្ជូនទៅសហរដ្ឋអាមេរិក។
យោងតាមញូវយ៉កថែមស៍បានចុះផ្សាយកាលឆ្នាំ ១៨៩៥ មានកូនបក្សីមួយដែលជាសត្វរបស់កញ្ញា Daisy James បានស្លាប ហើយក៏បានបញ្ជូនបក្សីនោះតាមប្រៃសណីយ៍ដើម្បីឲ្យវេជ្ជបណ្ឌិតនៃក្រុមប្រឹក្សាសុខភាពជាតិរកប្រភេទជំងឺដែលធ្វើឲ្យបក្សីនោះស្លាប់។ តើរឿងនេះបើគិតទៅពិតជាគ្រោះថ្នាក់ឬទែ?
ប្រព័ន្ធបំពង់ខ្យល់ត្រូវបានសាងសង់ឡើងនៅទសវត្សឆ្នាំ ១៨០០ ដើម្បីបញ្ជូនសំបុត្រឆ្លងកាត់ទីក្រុងញូវយ៉កក្នុងល្បឿនលឿនបំផុតកាលពីពេលនោះ។ ប្រព័ន្ធទាំងនេះស្ថិតនៅចម្ងាយ ៤ ទៅ ៦ ហ្វីតក្រោមផ្ទៃនៃទីក្រុងហើយស្ត្រីនិងបុរសដែលកាន់បំពង់ទាំងនោះត្រូវបានគេស្គាល់ថាជាអ្នកពូកែលោតចាប់របស់ដែលត្រូវផ្ញើ។ ទោះយ៉ាងណាក្នុងឆ្នាំ ១៨៩៧ ប្រតិបត្តិករខ្លះចង់សាកល្បងល្បឿននៃប្រព័ន្ធ។
ពួកគេបានសំរេចចិត្តដាក់ឆ្មាបញ្ជូនផ្ទាល់មួយនៅក្នុងបំពង់មួយហើយបញ្ជូនវាឆ្លងកាត់បានជោគជ័យ។ សំណាងហើយដែលវាបានមានជីវិតរស់ហើយពួកគេបានបង្ហាញនិងបញ្ជាក់ថាវាអាចធ្វើទៅរួច។
ក្នុងអំឡុងសតវត្សរ៍ទី ២០“ភាពលំបាក” ឬស្ត្រីដែលចង់បានសិទ្ធិបោះឆ្នោតបានព្យាយាមអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីទទួលបានការយកចិត្តទុកដាក់និងអោយមនុស្សដែលមានអំណាចបានដឹងពីទុក្ខលំបាករបស់គេ។ តែដោយសារតែមិនមានការរឹតត្បិតលើការផ្ញើសារទៅមនុស្សតាមរយៈប្រៃសណីយ៍ដូចនេះហើយត្រូវបានប្រគល់សារតាមប្រៃសណីយ៍ឱ្យទៅនាយករដ្ឋមន្ត្រីអង់គ្លេសដោយជោគជ័យដើម្បីក្នុងការបញ្ជូនសាររបស់ពួកគេ។
ការពិតមួយទៀតគឺការកាត់ទោសជាប់ពន្ធនាគារយូរជាងគេបំផុតក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រត្រូវបានផ្តល់ឱ្យអ្នករត់សំបុត្រម្នាក់ឈ្មោះហ្គាព្រីយ៉ែលម៉ាក្រាដូសមកពីប្រទេសអេស្ប៉ាញ។ ការផ្តន្ទាទោសនេះគឺមានរយៈពេល ៣៨៤.៩១២ ឆ្នាំពីបទមិនបានផ្ញើរអក្សរចំនួន ៤២.៨៨៤សំបុត្រ ។
គួរបញ្ជាក់ផងដែរថាកាលពីមុនគាត់មានតំណែងជាប្រធាន។
តើរឿងមួយណាដែលធ្វើឱ្យអ្នកភ្ញាក់ផ្អើលបំផុត? តើមានរឿងចម្លែកដែលអ្នកបានផ្ញើឬទទួលកាលពីមុនទេ? ផ្តល់មតិយោបល់នៅខាងក្រោមនិងចែករំលែក។
Illustrated by Natalia Tylosova and Oleg Guta for BrightSide.me